نه تو می پایی٬ و نه کوه. میوه این باغ:اندوه٬اندوه.

گو بتراود غم٬تشنه سبویی تو. افتد گل٬بویی تو.

این پیچک شوق٬آبش ده٬سیرابش کن. آن کودک ترس٬قصه بخوان٬خوابش کن.

این لاله هوش٬از ساقه بچین. پرپر شد٬بشود.چشم خدا تر شد٬بشود.

و خدا از تو نه بالاتر. نی٬تنهاتر٬تنهاتر.

بالاها٬پستی ها یکسان بین. پیدا نه٬پنهان بین.

بالی نیست٬آیت پروازی هست. کس نیست٬رشته آوازی هست.

پژواکی:رویایی پر زد رفت. شلپویی:رازی بود٬در زد رفت.

اندیشه:کاهی بود٬در آخور ما کردند. تنهایی:آبشخور ما کردند.

این آب روان٬ما ساده تریم. این سایه٬افتاده تریم.        

(سهراب سپهری)